Η ένταξη του παιδιού στο σχολικό περιβάλλον θεωρείται μια από τις πιο έντονες εμπειρίες τόσο των παιδιών όσο και των γονιών.
Ισοδυναμεί με ένα δεύτερο απογαλακτισμό και σηματοδοτεί την πρώτη επίσημη μετάβαση των παιδιών στο χώρο των μεγάλων.
Η διαδικασία προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον προϋποθέτει ένα σύνολο αλλαγών που προκαλούν ανατροπή της ισορροπίας στη σχέση του με τους άλλους και την εσωτερική ψυχική οργάνωση κατά τη μετάβαση του από το οικογενειακό στο σχολικό περιβάλλον.
Το παιδί χάνει το προνόμιο της αποκλειστικότητας και προστασίας. Η ανάγκη ένταξης του σε ένα χώρο οργανωμένο απαιτεί την εξεύρεση μιας νέας ισορροπίας και ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας.
Το παιδί πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο των συναισθημάτων και παρορμήσεων του.
Θα πρέπει να μοιραστεί το μητρικό υποκατάστατο, την Νηπιαγωγό, με τα άλλα παιδιά.
Το παιδί θα πρέπει να υιοθετήσει κοινωνικές συνήθειες και κανόνες.
Στη μεταβατική αυτή περίοδο, πρωταρχικό ρόλο παίζει η σχέση ανάμεσα στη μητέρα και στη νηπιαγωγό.
Το παιδί θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλές στην τριαδική αυτή σχέση.
Η μαμά με αγαπά και δε με εγκαταλείπει.
Η δασκάλα με αγαπά και θα με φροντίζει, μέχρι να γυρίσει η μαμά.
Η μαμά εμπιστεύεται τη δασκάλα άρα και εγώ μπορώ να την εμπιστεύομαι.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τα πιο πάνω, στο Νηπιαγωγείο μας προχωρούμε με πολύ προσεκτικά βήματα προκειμένου να βοηθήσουμε το παιδί αλλά και τους γονείς να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.